“Waarom vertellen jullie onze ouders niet dat ze ons los moeten laten…”. Dit verzuchtte een van onze buddies twee jaar geleden. Waarschijnlijk een wens die voor haar persoonlijk geldt. Toch willen we dit ook serieus nemen! Tenslotte zijn het de ouders die het aan hun kind zeggen: “Ga maar, je kunt het!”.

• “Heb je je medicijnen ingenomen?”
• “Ga je op tijd naar bed?”
• “Hoe komt het dat je zo moe bent?”

Allemaal vragen die we op onze jongeren afvuren omdat we bezorgd zijn voor hun welzijn. Heeft u weleens bedacht dat jongeren hun verantwoordelijkheid niet nemen omdat wij als ouders ze ze niet durven geven?


Ouders spelen de belangrijkste rol in het leven van hun kinderen als het gaat om emotionele beleving en houding ten aanzien van hun chronisch ziek zijn. Dat is altijd zo geweest, maar de opgaaf blijkt steeds groter. We moeten ook onze eigen teleurstelling, het feit dat ons leven zo onbeïnvloedbaar op z’n kop staat, onder ogen zien. Bovendien hoort er ook bij dat we langdurige relaties aan moeten gaan binnen het ziekenhuis, waar we helemaal niet op zaten te wachten.